با جلوداری زینب (علیها السلام) _عقیله ی بنی هاشم_

و سجاد بن حسین (علیه السلام) _تنها بازمانده ی امامت _ وارد مسجد شدند.
زینب (علیها السلام) جان چه حالی داری؟
اسوه­ی صبوری!
فرزند بیست و پنج سال خانه نشینی پدری چون علی (علیه السلام)!
دخترک شش ساله، یتیم مادری چو زهرا (علیها السلام) شده!
بانوی زانوان خاتم النبیا، محمد مصطفی (صلی الله علیه و آله)، چه حالی داری؟
خواهر کسی که غمگین از دنیا رفت!
خواهر کسی که از محاسنش قطره­های خون می­چکید!
خواهر امامی که حرمتش شکسته شد!
حریمش دریده شد!
خواهرحسینی (علیه السلام) که ولادتش و حیاتش وشهادتش همه زیبایی بود.
درودبر تو ای بانوی اسیرشده در شهر ها.
درود بر تو ای بانویی که در خرابه­های شام جای گرفتی.
درود بر تو ای سرگردان مانده در صحرای کربلا.
نه... باورکردنی نیست!

اینجا محل ورود راس شهدای کربلاست و در راس همه­ی آنها، سر حسین (علیه السلام) توست.
نکنید... شما را به خدا با زینب (علیها السلام) چنین مکنید.
با زینبی (علیها السلام) که نفس از نفس حسین (علیه السلام) می­گرفت، چنین مکنید.
با زینبی (علیها السلام) که در آغوش حسین (علیه السلام) چشم می­گشاید چنین مکنید.
با دختری که دست پرورده­ی مکتب نبی رحمت است. با زینت پدری که ولیّ رافت است چنین مکنید.
آه که قامت فاطمه (علیها السلام) بانوی عالمین ازهول چنین روزی دو تا شده­است.