اول: برکت علماء

اولین ستون دنیا چیست: برکه العلماء، برکت علماء، البته علمای خوب، نه علمای….، علمای خوب، عالم ربانی که مردم را تربیت می کنند. امثال حاج مرتضی زاهد که در حال سکرات فرمودند: من پنج هزار نفر را تربیت کرده ام. آقای سید مهدی کشکی، حاج محمد یاسری، حاج وهاب خراسانی، حاج مرتضی زاهد، اینها عالم ربانی بودند. عالمی که به یک اداره ای برود و نماز خالی بخواند که عالم ربانی نیست، چند تا مسجد و چند تا اداره نماز می خواند، نمازها را تندتند می خواند از این اداره می رود و به آن اداره، و از آن اداره به این اداره. به گفته بعضی ها اینها نباشند بهتر هم هست. ما که می گوییم علما، منظورمان علمایی هستند که به مردم خدمت می کنند، حالا خدمت علمی، خدمت کمک رسانی، خدمت مالی و غیره.

عالم ربانی، عالمی است که وقتی نگاهش می کنی یاد خدا بیفتی

بالاخره عالم ربانی، عالمی است که وقتی نگاهش می کنی یاد خدا بیفتی، نه عالم ژیگول، که زلفش را ریخته روی صورتش، وسط نماز موبایلش زنگ می زند، شلوارش اتو کشیده و این دستش روزنامه و آن دستش کیف، و ماشین بنزش را کنار خیابان پارک می کند، می رود داخل سوپرمارکت و می گوید: 5 کیلو گوشت، ا کیلو کره، 2 تا بسته سیگار خارجی بده! اگر من باشم که اینها را تیرباران می کنم. اگر من باشم که روزی صد تا از این جور آخوندها را می کشم البته من با گفتن این حرف ها دشمن هم پیدا می کنم این حرف ها پخش هم می شود، اگر مرا نکشند خوبه! برکت علما، برکت علما را حفظ کنید البته نه هر عالمی.

نظر کردن به کدام عالم عبادت است؟

از امام صادق علیه السلام پرسیدند: این حدیث نظرکردن به عالم عبادت است درست است؟ حدیث دارد که «النظر الی وجه العالم عباده»، شما بروید قم آقای بهجت را نگاه کنید، مراجع را نگاه کنید، همین که نگاه می کنید ثواب می برید. حتی در خانه عالم، البته خانه های قراضه ای مثل خانه حاج مرتضی زاهد، نه خانه ای که از کوچه سنگ کرده سنگ مرمر! خانه های قراضه، خانه حاج مرتضی زاهد را بروید در حمام گلشن ببینید، ثواب می برید. نظر کردن به خانه عالم عبادت است. «النظر الی باب العالم عباده». از امام صادق علیه السلام پرسیدند: آیا این حدیث نظر کردن به عالم عبادت می باشد، درست است؟ امام علیه السلام فرمودند: نه کلیت ندارد، هر عالمی اینجور نیست. «الذی اذا نظرت الیه ذکرک الاخره»، این مخصوص عالمی است که اگر به او نگاه کنی، نگاه به او، تو را به یاد آخرت بیندازد. یک آقایی از بس کارش شلوغ بود، مردم به شک افتاده بودند، لذا چند نفر رفتند خانه آقا و گفتند: آقا مطلبی داریم. فرمود: بفرمایید! گفتند: ما آمده ایم بگوییم اگر خبری نیست و عالم دیگری نیست، به ما بگویید تا ما هم خودمان را بیخود معطل نکنیم! مریدان به شک افتاده بودند، چون که می دیدند این آقا مرتب می گوید دنیا بد است، ولی خودش در دنیا غوطه ور است مرتب از دنیا بد می گوید، و از عرفان سخن می گوید، اما خانه خالیش سیصد، چهارصد میلیون می ارزد و بعد هم می گوید دنیا بد است! حالا غرض این است که عالم باید به حرف هایی که می زند عمل کند. والا اگر بگوید دنیا بد است، اما خودش ماشین چه و خانه چه و چنین و چنان باشد که نگاه کردن به آن عالمی که با نگاه کردن به او به یاد خدا نیفتی، «النظر الیه فتنه» (نگاه کردن به او فتنه است) چون که به او نگاه می کنی، به شک می افتی و هلاک می شوی. با خودت می گویی معلوم می شود خدایی نیست. این آخوندها بیخود ما را معطل کرده اند. لذا بگردید گوشه و کنار، بحمدالله در تهران علمای خوب زیاد هستند در هر محلی بپرسید (پیدا کنید) علمایی که قدیمی هستند، علمایی که از آنها می توانیم استفاده کنیم مثل حاج آقا ضیاء آبادی که بعضی ها از اینجا می روند تجریش، مسجد علی بن موسی الرضا(ع) تا پشت سرش نماز بخوانند. از اینجا می روند برای نماز پشت سر ایشان. بله، ما ملاهایی داریم که افراد از راه دور به مسجد آنها می روند. بله به آنجاها بروید.

پس دنیا به چند چیز قائم است: چهارچیز. اول علمای خوب، در این حدیث علمای مطلق آمده، اما من شرح دادم. علمایی مثل علمایی که در قدیم داشتیم و حالا هم داریم.

دوم: عدل امراء

رئیس جمهور، رئیس مجلس، رئیس قوای مقننه و غیره و شخصیت های تراز اول مملکت که باید رعایت عدالت را بکنند. اگر اینها عدالت را رعایت کنند، دنیا برپاست و اگر عدالت را رعایت نکنند، دنیا به قهقری بر می گردد. باید به عدالت رفتار کنند و مواظب باشند. شنیده ام که حرف هایی هم زده می شود و می خواهند این کار را بکنند. حتی بعضی ها که ده تا پست داشته اند و ده تا حقوق می گرفتند، اعلام شده که یک حقوق بیشتر نمی توانند بگیرند. یک نفر مدیر کل کجا بوده دو ساعت، مدیر فلان و فلان جا بود و دو ساعت، نماینده مجلس بود یک حقوق، اینها همه دارند حذف می کنند و ماشین هایشان را می گیرند. دارند عدالت را مراعات می کنند تا مردم در یک سطح زندگی کنند، نه اینکه یک نفر ده تا حقوق بگیرد، و یک نفر بیکار باشد. یک نفر تحصیل کرده، قدیم یا جدید، این کنار باشد و یک نفر ده تا حقوق بگیرد. بحمدالله دارند کارهایی می کنند و انشاء الله این کارها را بکنند تا مردم ببینند. مردم اگر ببینند در دوره بعد به اینها رأی می دهند، ولی اگر نبینند، در دور بعد اینها هم رأی نمی آروند باید در عمل نشان دهند، نه اینکه فقط بگویند: عافیت باشد.

داستان «عافیت باشد!»

یک وقتی چند نفری به مسافرت رفته و کارها را بین خودشان تقسیم کرده بودند. یک نفر قرار شد غذا بپزد، یک نفر قرار شد ظرف بشورد، یک نفر سفره بیندازد، یک نفر چای بریزد، اما یکی از آنها زیر بار هیچ کاری نمی رفت. یکی از آن جمع به آن شخص گفت: آقا شما هم یک کاری انجام بده! آن شخص گفت: آقا شما همه کارها را می کنید، کاری نمانده. او گفت: نمی شود، بالاخره شما هم باید کاری بکنید
گفت: چه کار کنم؟ گفت: هر کس آب خورد شما به او بگویید عافیت باشد. آن شخص خوشحال شد، بعد از آن اگر کسی آب می خورد و او حواسش بود می گفت: عافیت باشد، اما اگر حواسش نبود، شخصی که آب خورده بود می گفت: حاج آقا من آب خوردم و او می گفت: عافیت باشد. شب شد و او خوابید: در طول شب هر کس که آب می خورد، او را بیدار می کرد و می گفت: من آب خوردم و او می گفت: عافیت باشد. چون آن شب غذای چرپ خورده بودند، مرتب تشنه می شدند و یک ربع به یک ربع تا چشمش گرم خواب می شد، بیدارش می کردند تا صبح جون به سرش کردند، صبح که شد، بلند شد و گفت: یک کار به من بدهید و این کار را از من بگیرید. حالا حکایت مملکت ما همین قصه است. یک دسته فقط می گویند عافیت باشد و کاری نمی کنند. کارکن! عافیت باشد یعنی چه؟ محیط زیست باید چنان شود وچنان شود…  آن زمانی که ما طلبه بودیم، زوار دهاتی که به حرم حضرت می آمدند وقتی می خواستند زیارتنامه بخوانند و می گفتند: چون بالای سر حضرت معصومه رسیدی، سی و چهار مرتبه الله اکبر، سی و سه مرتبه سبحان الله و سی و سه مرتبه الحمدالله بگو. آن زائر دهاتی این جمله را می خواند ولی این ذکرها را نمی گفت، بعد می گفت: السلام علیک یا …. ما می گفتیم الله اکبر و بقیه ذکرها را، ولی او نمی گفت. من این را یادم هست که ما می ایستادیم و با تسبیح ذکرها را می گفتیم، ولی آن شخص دهاتی می گفت: وقتی بالای سر رسیدی بگو. حالا اینها هم می گویند باید ماشین ها چه بشود، کارت فلان بشود، ولی عمل ندیدیم. من به روسای فعلی اعلام خطر می کنم اگر مردم از شما عمل ببینند در دوره بعد انتخاب می شوید، ولی اگر عمل نبینند، مردم می فهمند بنده حقیقت را می گویم عافیت باشد که کار نشد! هی می گویند باید باید، ما که عملی ندیدیم، همه اش حرفه، چند ماهه فقط حرفه! بروید بلوار کشاورز را ببینید، ببینید چه خبره! بروید سر پل ری را ببینید، باغچه ها خشک، آشغال ریختند، یک دیوانه خل هم آنجا ایستاده به ماشین ها فرمان می دهد. اصلاً افسر نیست، یک دیوانه ای آنجا هست که گاهی وقت ها هم به خودش تکانی می دهد، مردم را می خنداند. افسر راهنمایی این محل این دیوانه است!!! بلوار کشاورز را ببینید، سرپل ری را ببینید، مرتب می آیند جلوی مسجد ما را آبپاشی می کنند. فکر می کنند آبپاشی بکنند، من دیگر حرف نمی زنم! من بچه بازاریم، حقیقت را می گویم و از هیچ کسی هم نمی ترسم آنها می دانند که من نظر اصلاحی دارم، پس آنها از من می ترسند نه من از آنها. من پنجاه شصت سال است که مجتهد هستم، آنها تازه آمدند روی کار، بعضی از آنها بچه ها و شاگردان من هستند ولی نه، شاگردان من نوعاً اینجور نیستند، آنهایی که شاگرد من نیستند، اینجوریند!

پس حدیث را حفظ کنید: دنیا بر چهار پایه استوار است: برکت علما، عدل امرا، شخصیت های مملکتی هم باید کار کنند، شهردار است که باشد، همانطور که شهردار منطقه کشاورز کار می کند، شهردار منطقه ما هم باید کار کند، همانطور که باغچه های آنجا گل دارد، باغچه های آنجا سبز است(باغچه های ما هم باید سبز باشد).

سوم: بخشش و سخاوت سخاوتمندان

سخاوه الاسخیاء: سخاوت اسخیاء، اینهایی که پول می دهند، وجوهات می دهند، مسجد می سازند، دست بده دارند، اما اگر خشک باشند، دنیا به عقب بر می گردد، باید پولدارها ریزش داشته باشند، علما برکت داشته باشند، امرا عدل داشته باشند، اسخیا و پولدارها هم سخاوت داشته باشند.

چهارم: دعای فقرا

و چهارم فقرا دعا کنند. به برکت دعای فقراست که باران می بارد وقتی نماز باران خوانده می شود به برکت دعای فقراست که باران می آید، پولدارها که برای نماز باران نمی آیند. ما 63 سال پیش در قم پشت سر آیت الله خوانساری نماز باران خواندیم. امام و آقای اراکی در صف اول نماز بودند، البته آن موقع طلبه و جوان بودیم. نماز باران خواندیم. رودخانه لبریز از آب شد. کشاورزان بیل ها را روی دوششان گذاشتند و شاد شدند آن روز بازار قم را چراغانی کردند. روزی سلیمان نبی علیه السلام برای خواندن نماز باران به راه افتاد، وقتی که باران آمد، سلیمان فرمود: به خاطر این مورچه باران آمد! این مورچه را ببینید، خوابیده، پاهایش را بلند کرده، و می گوید: ای خدا ما را به گناه اولاد آدم نگیر و بارانت را نازل کن! در این هنگام بود که باران آمد. ما دو تا نماز باران خواندیم، روز اول در وادی السلام قم که آن موقع بیابان بود، آن روز باران نیامد. فردای آن روز حدوداً صد نفر برای خواندن نماز باران آمدند، آیت الله خوانساری فرمودند: نماز بخوانیم، آن صدنفر همگیشان معمم بودند، فقط یک نفرشان کلاه نمدی بر سر داشت. عصر آن روز بعد از خواندن نماز باران باران آمد و رودخانه پر از آب شد، من به رفقا گفتم: احتمالاً آن کلاه نمدی کاری کرد. دعای آن کلاه نمدی مستجاب شد. این همه عالم بود، بعد هم آقای حاج مرتضی انصاری صحبت کرد. روز بعد باران آمد و رودخانه خشکی که حالا پارکینگ شده تا لب خیابان به برکت نماز آیت الله خوانساری پر از آب شد. حضرت سلیمان علیه السلام هم حرف های حیوانات را می فهمید، مورچه که حرف زد، حضرت سلیمان متوجه شد، نگاه کرد دید مورچه خوابیده، پاهایش را بلند کرده و می گوید: خدایا، ما را به گناه اولاد آدم نگیر! بارانت را بر ما نازل کن! که باران آمد. پس دنیا به چهار چیز استوار است: اول برکت علما، دوم عدل امرا، سوم: سخاوت اسخیاء و چهارم دعای فقرا.

روابط عمومی هیأت محبان سیدالکریم (ع)

حضرت فرمودند:

مرگ مانند دستگاه تصفیه است، و مؤمنین را از گناهانی که نموده اند تصفیه و پاک می کند؛ به طوری که آخرین دردی که آنها تحمل می کنند، کفارة آخرین وزر و گناهی است که در آنها باقی مانده است و کافران را تصفیه می کند از حسناتی که در دنیا احیاناً انجام داده اند؛ به طوری که آخرین لذت و راحتی که در دنیا به آنها می رسد، پاداش و جزای آخرین کار نیکی است که به جا آورده اند.

و اما حال این رفیقتان که در سکرات است این است که مانند کسی که گناهان او را در غربال ریخته و غربال کرده باشند، از گناه بیرون آمده است و از گناهان و وزر و وبال آن ها تصفیه شده است، و پاک و پاکیزه شده، مثل لباس چرکینی را که بشویند و از چرک ها پاکیزه گردد. و الآن صلاحیت پیدا کرده که با ما اهل بیت رسول خدا در سرای جاودانی ابدی معاشر و همنشین باشد.

منبع :

(معانی الاخبار طبع حیدری ص289 باب معنی الموت).

روابط عمومی هیأت محبان سیدالکریم (ع)

امیرالمؤمنین علیه السلام نیز حتی در واپسین لحظات عمر مبارک خود این موضوع را به فرزندان خود و امت اسلامی توصیه کردند:

خدا را، خدا را درباره همسایگانتان که آنان سفارش شده پیامبر شمایند. آن حضرت [صلی الله علیه و آله] پیوسته درباره همسایگان سفارش می‏‌کرد چندان که گمان بردیم آنها را ارث‏‌بَر قرار خواهد داد.(2)

در برخی روایات درباره اهمیت و ارزش احترام به همسایه سخن گفته شده است.

حرمت همسایه همچون حرمت مادر است!

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله در این باره می‌فرمایند:

حُرْمَةُ الْجارِ عَلَى الْإنسانِ کَحُرْمَةِ أُمِّه‌؛
احترام همسایه، مانند احترام مادر، بر انسان لازم است. (3)

همچنین امام صادق علیه السلام در ارتباط با فواید خوب بودن همسایه‌ها با هم فرمودند:

حُسن همسایگی خانه‏‌ها را آباد و عمرها را زیاد می‏‌کند.(4)

 منابع:1- کافی، ج2، ص667، ح2?
2- نهج‌البلاغه، نامه 74?
3- مکارم الأخلاق، ج1، ص274?
4- کافی، ج2، ص667، ح8?

روابط عمومی هیأت محبان سیدالکریم

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله درباره این که برای چه کسی می‌توان خواب را تعریف کرد؟ فرمودند:

الرُّؤْیَا لَا تُقَصُّ إِلَّا عَلَى مُؤْمِنٍ خَلَا مِنَ الْحَسَدِ وَ الْبَغْیِ.

رؤیا را جز برای مؤمنی که از حسادت و تجاوز مبرّاست، نباید بازگو کرد.

 منبع حدیث: کافی: ج8، ص336، ح، 530

روابط عمومی هیأت محبان سیدالکریم (ع)

به گزارش خبرنگار هیأت محبان سیدالکریم (ع) : بُرْقُع و بُرْقَع از ریشه رباعی «ب ر ق ع» و جمع آن براقع، به معنای پوشاننده صورت است و به پوشش ویژه درِ کعبه اطلاق می‌شود. پوشاندن کعبه با پرده مخصوص، پیشینه‌ای دراز دارد. دقیقاً معلوم نیست که از چه هنگام افزون بر پرده اصلی، پرده ویژه دیگری برای در کعبه اختصاص یافته است. نصب سایبان‌هایی بالای در کعبه در دوره متوکل عباسی، به صورت سنتی سالانه درآمد و خلیفه هر سال در موسم حج، سایبانی برای نصب بر سر در کعبه هدیه می‌داد. طول و عرض برقع کمی بیش از اندازه درِ کعبه است تا هنگام آویخته شدن کاملاً آن را بپوشاند. پوشش در کعبه از چهار قطعه تشکیل می‌شود: قطعه فرازین به نام «عتبه»، قطعه زیرین به نام «طراز»، قطعه دنباله طراز به نام «قائم صغیر» و قطعه انتهایی با نام «قائم کبیر» که در آن شکافی قرار دارد. قطعه «عتبه» مساحتی به اندازه 4312 ذراع دارد و وزن تارهای نقره‌ای سفید و نیز طلایی بافته شده در آن 311404 مثقال است. قطعه طراز دارای مساحت 4311 ذراع و وزن تارهای زینتی آن 311057 مثقال است. قطعه «قائم صغیر» نُه ذراع مساحت دارد و تارهای زینتی آن به 901 مثقال می‌رسد. «قائم کبیر» 4311 ذراع مساحت دارد و وزن زینت‌های روی آن 321455 مثقال است. افزون بر این چهار قطعه، قطعه‌ای به نام «وصله» نیز در برقع دیده می‌شود که دو قطعه «قائم صغیر» و «قائم کبیر» را به هم پیوند می‌دهد و دارای تارهای نقره‌ای به مقدار 43 مثقال است. روی همه قطعه‌ها، آیاتی با آرایه‌های اسلامی به صورت طرح برجسته، زردوزی و طراحی و با نخ نقره دارای روکش طلا، اجرا شده است. روی پرده کعبه وسایلی نیز قرار داده می‌شود:

1- شش صفحه نقره‌ای با عیار 90 که با طلای زرد ونیزی طلاکاری شده‌اند و هر یک از آن‌ها روی دو چتر آفتابگیر قرار دارد.

2- دوازده چتر بافته شده از ابریشم سرخ که روی آن‌ها با تارهای نقره‌ای و طلایی تزیین و با پوست بُز دباغی شده، آستر گشته و بر هر یک از آن‌ها، منگوله‌ای از نخ‌های پنبه‌ای هندی قرار دارد.

3- دوازده عدد منگوله نخی ساخته شده از پنبه هندی سرخ و تارهای نقره‌ای زرد و سفید و نیز تارهای طلایی که هر یک از آن‌ها روی یک چتر قرار دارد.

4- پنج منگوله نخی ساخته شده از ابریشم سیاه و تارهای نقره‌ای و طلایی و نیز تارهای نقره‌ای به رنگ زرد و سفید که هر یک از آن‌ها دارای قیطانی از ابریشم سیاه است.

پیرامون پرده کعبه، حاشیه‌ای مستطیل شکل، آراسته به نقش و نگارهایی دیده می‌شود که در میانه آن، مستطیل‌های بیضی شکل و اشکال مربع وجود دارد و در زمینه هر یک از آن‌ها، آیات قرآن و عبارات دینی به چشم می‌خورد. در سراسر این مستطیل از درون، یازده دایره و مستطیل‌های بیضی شکل دیده می‌شود. در هشت دایره، عبارت «اَللهُ رَبِّی» و در سه دایره عمودی در میانه پرده از بالا به پایین، عبارت «اَللهُ حَسْبِی» نقش بسته است و در زمینه همه مستطیل‌های بیضی شکل که در سر تا سر درون حاشیه قرار دارد و شمار آن‌ها به 10 می‌رسد، «سوره فاتحه» نوشته شده است.

در بخش بالای پرده دو مستطیل بیضی شکل قرار دارد که میان آن دو، یک دایره با عبارت «اَللهُ حَسْبِی» دیده می‌شود و در زمینه دو مستطیل، این آیه از قرآن کریم نقش بسته است:

قَدْ نَرَى تَقَلُّبَ وَجْهِک ِ فِی السَّمَاءِ فَلَنُوَلِّیَنَّک ِ قِبْلَةً تَرْضَاهَا (بقره/2، 144)

زیر این دو مستطیل، بیضی بزرگی قرار دارد که حاوی این آیه است: قُلْ یَا عِبَادِی الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لاَ تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللهِ إِنَّ اللهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ (زمر/39، 53)

در آذین‌بندی اخیر پرده درِ کعبه، به جای آن، این آیه آمده است:

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ *وَسَارِعُوا إِلَى مَغْفِرَة مِنْ رَبِّکُمْ وَ جَنَّة عَرْضُهَا السَّمَاوَاتُ وَالْاَرْضُ أعِدَّتْ لِلْمُتَّقِینَ (آل‌عمران/3، 133).

در بخش زیرین آن، مستطیلی دیگر قرار دارد که درون آن، چهار دایره به شکل گلابی است و پیرامون آن‌ها با تارهایی زینت یافته و در زمینه هر یک از آن‌ها آیه «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ» (نور/24، 35) نقش بسته و زیر آن، دو مستطیل بیضی شکل قرار دارد که میان آن دو، دایره‌ای با عبارت «الله حسبی» دیده می‌شود. در زمینه دو مستطیل یاد شده، قسمتی از آیة الکرسی (بقره/2، 255) نوشته شده است و زیر آن، خانه بیضی شکل بزرگی دیده می‌شود که در زمینه‌اش این آیه نقش بسته است:

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ * لَقَدْ صَدَقَ اللهُ رَسُولَهُ الرُّؤْیَا بِالْحَقِّ لَتَدْخُلُنَّ الْمسجدالحرام إِنْ شَاءَ اللهُ آمِنِینَ (فتح/48، 27)

نیز در زیر آن، دو خانه بیضی شکل جای دارد که میان آن دایره‌ای با عبارت «الله حسبی» نقش بسته و در زمینه آن دو، بقیه آیة الکرسی نوشته شده و زیر آن‌ها دو دایره بزرگ قرار دارد که میان آن دو، چهار مستطیل کوچک دیده می‌شود. در هر یک از دایره‌ها سوره اخلاص نوشته شده و در مرکز دایره، عبارت «اَللهُ جَلَّ جَلالُهُ» نقش بسته است. در زمینه مستطیل‌های چهارگانه، این نوشته‌ها دیده می‌شود:

رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنفُسَنَا وَإِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَکُونَنَّ مِنْ الْخَاسِرِینَ (اعراف/7، 23)

رَبَّنَا لاَ تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْک ِ رَحْمَةً إِنَّک ِ أَنْتَ الْوَهَّابُ (آل‌عمران/3، 8).

در آذین اخیر پرده درِ کعبه، مستطیل‌های چهارگانه و نوشته‌های روی آن حذف شده است. در یکی از دو دایره بزرگ که در سمت راست بیننده قرار دارد، «سوره اخلاص» و در دیگری آیه زیر نقش بسته است:

مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللهِ وَالَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ رُحَمَاءُ بَیْنَهُمْ تَرَاهُمْ رُکَّعاً سُجَّداً (فتح/48، 29)

در مرکز این دو دایره (بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ) دیده می‌شود. در گذشته زیر آن مستطیلی بزرگ قرار داشت که امروز برداشته شده است. در این مستطیل، این سوره نقش بسته بود:

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ * لاِیلاَفِ قُرَیْش * إِیلاَفِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاءِ وَالصَّیْفِ * فَلْیَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَیْتِ * الَّذِی أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوع وَآمَنَهُمْ مِنْ خَوْف * صَدَقَ اللهُ العَظیم (قریش/106، 1-4).

روابط عمومی هیأت محبان سیدالکریم (ع)